We zijn nog in leven!!!
Door: Anja
Blijf op de hoogte en volg Anja
17 Juli 2012 | India, Leh
Hallo dagboek,
Daar zijn we weer. En we hebben een paar heftige dagen achter de rug kan ik je melden. Ik wist niet dat weekendjes zo konden verlopen.
Vanuit Manali zijn we vertrokken naar Jispa waar we naast een klooster niks hadden dan een slaapkamer en een algemene ruimte waar we konden eten. een echt kamp gevoe! Dus de spelletjes op tafel en met de groep helemaal los gegaan met kaarten. Tja toen men met klaverjassen begon ben ik afgehaakt, zit niet in het bejaardentehuis. We zaten toen al op een kleine 3000 meter hoogte en alles ging nog goed en het leven was nog mooi.
De dag ernaar zijn we optijd doorgereden naar Sarchu waar we tenten hadden om te overnachten. Mooie grote tent met een apart sanitair, ja geloof het of niet, in de middel of know were staat er gewoon een wc pot in je tent, is het niet geweldig!!!!! Een beetje luxe kan geen kwaad toch. Mijn hart begon als een gek te kloppen terwijl ik lekker in het zonnetje zat. Dus een uurtje rust was wel een goed idee dacht ik zo, we zaten toch al op ruim 4200 meter hoogte. Tabletje voor de hoogteziekte en toen begon het drama. Overgeven, hoofpijn alsof je hoofd uit elkaar gaat spatten en zweten, duizelig en kon alleen nog maar liggen op mijn bedje.
De uren gingen voorbij en het ging alleen maar slechter. De groep begon zich echt zorgen te maken terwijl ik half van de wereld was. Om 22.00 uur 's avond heeft Arno met de gids besloten mij naar het militair hospital te brengen zodat ze me een beetje konden oplappen. Dus in de auto gedragen, met spuugzakje en deken. Daar aangekomen een super humeurige verpleegkundige die uit zijn bed was geroepen voor de tiende toerist van die avond met hoogteziekte. En dat gebeurd elke dag...tja daar wordt je ook niet vrolijk van....
Een vreselijk hospital, met te kleine bedjes, maar heb alleen het pladfon gezien haha. Mijn zuurstof gehalte was nog maar 1/3 van wat het normaal moet zijn dus toen werd de man serieus en moest gelijk aan de zuurstof. Ik zeg onwijs goed spul, kan volgens mij geen drugs tegen op. Allerlei tabletten gekregen en na een uurtje mocht ik naar huis. en Arno en onze gids Nadse zijn geen seconde van mijn bed geweken, wat een kanjers!
Alleen jammer dat Arno wel zonodig een foto moest maken en me sindsdien Casper het spookje noemt...tja blijft toch een homo. Ook de verpleger wilde nog met mij op de foto, ik zweer je hij heeft een kamer vol foto's met toeristen die hij weer heeft opgelapt. hihi. In de auto weer alles overgegeven, terug naar binnen en een nieuwe poging van medicijnen. Terug naar het tentenkamp en geen oog dichtgedaan. Iedereen was erg bezorgd en heb er nu ook twee moeders en een vriendin bij. Marga en Petra zorgde voor mijn spullen terwijl Arno zorgde voor enig compfort en mijn pillen. Ja hallo wie is hier de verpleegkundige....
En toen stond een prachtige rit van 12 uur op ons te wachten over een pas van ruim 5200 meter. Prachtig, ik heb werkelijk geen idee, heb alleen maar met mijn ogen dicht in de auto liggen hopen dat we er snel zouden zijn. Slapen, af en toe een oog open en tegen iedereen zeggen dat ik echt oke was!
Het is kennelijk de mooiste tocht van de hele vakantie, tja ik heb hem dus gemaakt maar hoop aan de foto's later te zien hoe het is geweest. Iedereen is de bergen nu beu terwijl ik vrolijk roep dat ze toch zo mooi zijn...ja heb nog wat in te halen.
Bij de 5250 meter ben ik naast het beeld getilt, foto gemaakt en weer terug in de auto gelegd, zodat ik toch echt kan zeggen dat ik er geweest ben. Bedankt groep, jullie zijn geweldig!!!
Toen werd de afdaling ingezet richting Leh, dit ligt op 3500 meter en per meter ging ik me beter voelen. In Leh kon ik zelfstandig de auto uit, het leek wel een wonder. Water bleef in mijn maag en na een wamre douche mijn bed ingedoken en ruim 12 uur geslapen.Oja er was nog een excursie die naar een pas van 5700 meter ging, niemand was verbaast dat ik niet mee ging. Nog sterker, ik mocht van de gids niet mee.....nou ja!!!
De volgende ochtend was Anja weer helemaal alive. Tot grote verbazing van de groep die verwachten dat ik opnieuw naar het ziekenhuis moest omdat ik eruit zag alsof ik mijn laaste adem ging uitblazen. Tja zo'n zwarte deken is ook niet helemaal mijn kleur. Maar ene goed ontbijt op en samen met Arno Leh onveilig gemaakt door stevig te gaan shoppen, ik had al twee dagen niks kunnen uitgeven nietwaar. En ik kan zeggen ik ben helemaal beter alles is weer goed. En zoals een groepsgenoot aangaf, je hebt wel een leuk verhaal voor thuis.
Leh is een prachtige stad midden in de groene vallei. Het is maar een paar maanden zo groen, verder is het ongeveer negen maanden ingesneeuwd. Het is er nu toch nog een 30 graden met een windje dus goed te doen. Gister de tempel bezocht en het paleis. Vanmorgen zijn we naar een klooster geweest waar een festival bezig is. De monniken lopen in uitbundige gekleurde gewaden rond met maskers en doen allerlei dansen. Erg leuk om te zien. Dus heel wat foto's gemaakt. Helaas is het internet hier erg slecht dus de foto's volgen later..... Net als het warm water en de stroom is er tussen 10 en 15.00 uur helemaal niet...
Verder een lastig kindje weggewerkt door te melden dat als je een ijsje kan eten je ook niet hoeft te bedelen, jawel de hele groep doet nu mee, Jack melde zelfs het kind dat wij ook een half uur op ons eten moeten wachten dus ze niet zo moest aandringen. Marion je zou trots op me zijn!!!
Verder in de tuin van een restuarant heerlijk uitgebreid zitten lezen want morgen begint onze trekking en dan moet je uitgerust zijn nietwaar.
Nog even om te lachen, gister dachten groepsgenoten dat ze de Daila Lama gezien hadden. Willy was zelfs bijna tegen hem opgelopen. Talloze foto's met de man gemaakt de hele middag in de tempel gezeten terwijl hij er was en ik net even aan het shoppen was. Ik balen natuurlijk, had ik weer wat gemist. Blijkt de goede man het niet te zijn, maar de plaatselijke Lama, tja ze lijken zo op elkaar zegt onze groepsgenoot Hans. Maar zijne hoogheid komt morgen echt aan in Leh en blijft hier enkele dagen om lezingen te geven in de tempel. Precies als wij op tracking zijn, bad karma dus. Maar hij is nog aanwezig als wij terugkomen en de gids is aan het proberen of we hem toch niet tien minuten mogen zien. Wat zou dat geweldig zijn, maar ik reken maar nergens op. Duim voor ons....!!!
Morgen vertrekken we voor drie dagen stof, afzien en wandelen. De hoogte verschillen zijn niet groot dus het moet lukken. Ik heb er erg veel zin in, met onze eigen kok aan boord moet het vast goedkomen. Heb een prive tentje dus heb niks te klagen. Termisch ondergoed aan en een slaapzak tot -5 nee ik ga het niet koud hebben.
De komende dagen zijn we dus echt op de groep aangewezen en of we na die dagen elkaar de hersens inslaan of voor altijd vrienden zijn moet blijken. Contact met de buitenwereld is in elk geval niet mogelijk dus zodra we weer terug in Leh zijn, dat wordt wel zondag laat ik weer van mij horen en deel ik alle leuke details uit de bergen.
Tot snel weer en bedankt voor al jullie reacties, leuk om te lezen!!!!
Daar zijn we weer. En we hebben een paar heftige dagen achter de rug kan ik je melden. Ik wist niet dat weekendjes zo konden verlopen.
Vanuit Manali zijn we vertrokken naar Jispa waar we naast een klooster niks hadden dan een slaapkamer en een algemene ruimte waar we konden eten. een echt kamp gevoe! Dus de spelletjes op tafel en met de groep helemaal los gegaan met kaarten. Tja toen men met klaverjassen begon ben ik afgehaakt, zit niet in het bejaardentehuis. We zaten toen al op een kleine 3000 meter hoogte en alles ging nog goed en het leven was nog mooi.
De dag ernaar zijn we optijd doorgereden naar Sarchu waar we tenten hadden om te overnachten. Mooie grote tent met een apart sanitair, ja geloof het of niet, in de middel of know were staat er gewoon een wc pot in je tent, is het niet geweldig!!!!! Een beetje luxe kan geen kwaad toch. Mijn hart begon als een gek te kloppen terwijl ik lekker in het zonnetje zat. Dus een uurtje rust was wel een goed idee dacht ik zo, we zaten toch al op ruim 4200 meter hoogte. Tabletje voor de hoogteziekte en toen begon het drama. Overgeven, hoofpijn alsof je hoofd uit elkaar gaat spatten en zweten, duizelig en kon alleen nog maar liggen op mijn bedje.
De uren gingen voorbij en het ging alleen maar slechter. De groep begon zich echt zorgen te maken terwijl ik half van de wereld was. Om 22.00 uur 's avond heeft Arno met de gids besloten mij naar het militair hospital te brengen zodat ze me een beetje konden oplappen. Dus in de auto gedragen, met spuugzakje en deken. Daar aangekomen een super humeurige verpleegkundige die uit zijn bed was geroepen voor de tiende toerist van die avond met hoogteziekte. En dat gebeurd elke dag...tja daar wordt je ook niet vrolijk van....
Een vreselijk hospital, met te kleine bedjes, maar heb alleen het pladfon gezien haha. Mijn zuurstof gehalte was nog maar 1/3 van wat het normaal moet zijn dus toen werd de man serieus en moest gelijk aan de zuurstof. Ik zeg onwijs goed spul, kan volgens mij geen drugs tegen op. Allerlei tabletten gekregen en na een uurtje mocht ik naar huis. en Arno en onze gids Nadse zijn geen seconde van mijn bed geweken, wat een kanjers!
Alleen jammer dat Arno wel zonodig een foto moest maken en me sindsdien Casper het spookje noemt...tja blijft toch een homo. Ook de verpleger wilde nog met mij op de foto, ik zweer je hij heeft een kamer vol foto's met toeristen die hij weer heeft opgelapt. hihi. In de auto weer alles overgegeven, terug naar binnen en een nieuwe poging van medicijnen. Terug naar het tentenkamp en geen oog dichtgedaan. Iedereen was erg bezorgd en heb er nu ook twee moeders en een vriendin bij. Marga en Petra zorgde voor mijn spullen terwijl Arno zorgde voor enig compfort en mijn pillen. Ja hallo wie is hier de verpleegkundige....
En toen stond een prachtige rit van 12 uur op ons te wachten over een pas van ruim 5200 meter. Prachtig, ik heb werkelijk geen idee, heb alleen maar met mijn ogen dicht in de auto liggen hopen dat we er snel zouden zijn. Slapen, af en toe een oog open en tegen iedereen zeggen dat ik echt oke was!
Het is kennelijk de mooiste tocht van de hele vakantie, tja ik heb hem dus gemaakt maar hoop aan de foto's later te zien hoe het is geweest. Iedereen is de bergen nu beu terwijl ik vrolijk roep dat ze toch zo mooi zijn...ja heb nog wat in te halen.
Bij de 5250 meter ben ik naast het beeld getilt, foto gemaakt en weer terug in de auto gelegd, zodat ik toch echt kan zeggen dat ik er geweest ben. Bedankt groep, jullie zijn geweldig!!!
Toen werd de afdaling ingezet richting Leh, dit ligt op 3500 meter en per meter ging ik me beter voelen. In Leh kon ik zelfstandig de auto uit, het leek wel een wonder. Water bleef in mijn maag en na een wamre douche mijn bed ingedoken en ruim 12 uur geslapen.Oja er was nog een excursie die naar een pas van 5700 meter ging, niemand was verbaast dat ik niet mee ging. Nog sterker, ik mocht van de gids niet mee.....nou ja!!!
De volgende ochtend was Anja weer helemaal alive. Tot grote verbazing van de groep die verwachten dat ik opnieuw naar het ziekenhuis moest omdat ik eruit zag alsof ik mijn laaste adem ging uitblazen. Tja zo'n zwarte deken is ook niet helemaal mijn kleur. Maar ene goed ontbijt op en samen met Arno Leh onveilig gemaakt door stevig te gaan shoppen, ik had al twee dagen niks kunnen uitgeven nietwaar. En ik kan zeggen ik ben helemaal beter alles is weer goed. En zoals een groepsgenoot aangaf, je hebt wel een leuk verhaal voor thuis.
Leh is een prachtige stad midden in de groene vallei. Het is maar een paar maanden zo groen, verder is het ongeveer negen maanden ingesneeuwd. Het is er nu toch nog een 30 graden met een windje dus goed te doen. Gister de tempel bezocht en het paleis. Vanmorgen zijn we naar een klooster geweest waar een festival bezig is. De monniken lopen in uitbundige gekleurde gewaden rond met maskers en doen allerlei dansen. Erg leuk om te zien. Dus heel wat foto's gemaakt. Helaas is het internet hier erg slecht dus de foto's volgen later..... Net als het warm water en de stroom is er tussen 10 en 15.00 uur helemaal niet...
Verder een lastig kindje weggewerkt door te melden dat als je een ijsje kan eten je ook niet hoeft te bedelen, jawel de hele groep doet nu mee, Jack melde zelfs het kind dat wij ook een half uur op ons eten moeten wachten dus ze niet zo moest aandringen. Marion je zou trots op me zijn!!!
Verder in de tuin van een restuarant heerlijk uitgebreid zitten lezen want morgen begint onze trekking en dan moet je uitgerust zijn nietwaar.
Nog even om te lachen, gister dachten groepsgenoten dat ze de Daila Lama gezien hadden. Willy was zelfs bijna tegen hem opgelopen. Talloze foto's met de man gemaakt de hele middag in de tempel gezeten terwijl hij er was en ik net even aan het shoppen was. Ik balen natuurlijk, had ik weer wat gemist. Blijkt de goede man het niet te zijn, maar de plaatselijke Lama, tja ze lijken zo op elkaar zegt onze groepsgenoot Hans. Maar zijne hoogheid komt morgen echt aan in Leh en blijft hier enkele dagen om lezingen te geven in de tempel. Precies als wij op tracking zijn, bad karma dus. Maar hij is nog aanwezig als wij terugkomen en de gids is aan het proberen of we hem toch niet tien minuten mogen zien. Wat zou dat geweldig zijn, maar ik reken maar nergens op. Duim voor ons....!!!
Morgen vertrekken we voor drie dagen stof, afzien en wandelen. De hoogte verschillen zijn niet groot dus het moet lukken. Ik heb er erg veel zin in, met onze eigen kok aan boord moet het vast goedkomen. Heb een prive tentje dus heb niks te klagen. Termisch ondergoed aan en een slaapzak tot -5 nee ik ga het niet koud hebben.
De komende dagen zijn we dus echt op de groep aangewezen en of we na die dagen elkaar de hersens inslaan of voor altijd vrienden zijn moet blijken. Contact met de buitenwereld is in elk geval niet mogelijk dus zodra we weer terug in Leh zijn, dat wordt wel zondag laat ik weer van mij horen en deel ik alle leuke details uit de bergen.
Tot snel weer en bedankt voor al jullie reacties, leuk om te lezen!!!!
-
17 Juli 2012 - 13:58
Edwin:
Hey spookje weer een mooi verhaal!Is wel spannend geweest dan,hoop dat je nu niet bevries ;-) Geniet er nog van en hoop dat de kok iets anders maakt dan curry haha groetjes Edwin -
17 Juli 2012 - 14:46
Marion:
He Truus de mier!
Waarom zou jij nou toch een prive tentje hebben.... Met al dat overgeven en ziek zijn toevallig nog een chinees tegen gekomen?
Als het op kinderen weg jagen aan komt: creativiteit zit in een klein hoekje! Ik ben trots op u! Hup gooi die beentje maar los en gaan met die hollandse manager.... Zet m op voor de gansjes!! -
17 Juli 2012 - 15:05
Karel:
Dan kun je met recht zeggen dat je de wereld voor een doedelzak hebt aangezien. Je moet je wel netjes gedragen(is goed voor je karma!) de komende dagen dan kun je het weekend op audientie bij Dalai Lama.
-
17 Juli 2012 - 15:05
Marco:
Jammer dat het zo liep. Blijkbaar neem je zuurstof toch wat moeizaam op. Helaas, maar heb plezier in de rest van de reis. Pa en ma zijn ingelicht en blij dat het weer goed gaat -
17 Juli 2012 - 19:25
Gerda Louwerse:
Hoi Anja,
Wat een mooie verhalen maar wat een ellende heb je gehad! Gelukkig gaat het nu weer een beetje beter.
Geniet nog van de rest van deze mooie reis. -
18 Juli 2012 - 11:58
Theo En Jacqueline:
Hey vrouwke
ja,ja dat krijg je ervan je niet naar je trainer luisterd.
Die heeft maanden geleden al een hoogte training gegeven maar natuurlijk weer niets mee gedaan.
maar gelukkig is alles goed gekomen.
en o ja erica terpstra komt ook op bezoek dalai lama,mocht je haar zien vraag een handtekening voor mij ;-)
Knuffelsssssssssssssss -
20 Juli 2012 - 21:03
Moedertje:
ook wij zijn weer present en zijn blij dat het weer goed gaat en nee nee ik ga het niet zeggen over dat ziek zijn geniet maar van je verdere reis en de rest volgt thuis wel de groetjes van ons beide
maatje . -
24 Juli 2012 - 09:04
Anja Quist:
Bedankt allemaal. Mam fijn dat jullie weer terug zijn en alles is echt oké hier. We zijn nu in Delhi voor de laatste dagen. Het is 42 graden dus dan weet je het wel.... Lang kleven de airco!!!!!!!
Marion een Chinees laten struikelen in de winkel goed hè!!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
